کار هر روزش بود...
خانم اجازه برم آبخوری...وقت برگشتن چشمهاش نشان از شادی بود و عشق...
روز بعد و روزهای دیگر...آنقدر آبخوریها ادامه داشت تا روزی...
خانم ببخشید برم آبخوری...وقت برگشتن ...اینبار چشمهایش خیس بود و گریان...
هق هق و ناله هایش نشان از دگرگونیش را میداد...
اما روز بعد...خبری نبود...آبخوری نرفت...چند روزی گذشت تا اینکه...
خانم معلم نگاهی به شقایق کرد...
شقایق دخترم...دیگه تشنه نمیشی...چرا نمیری آبخوری...
شقایق چشمهایش قرمز شده بود...بغض گلوشو سنگین کرده بود...
خانم معلم آمد نزدیک شقایق...
شقایق عزیزم...این است رسم عاشقی...
تا الان شقایق قصه ما تنهاست...دیگر تشنه نمیشود...